Η άνετη νίκη του Ολυμπιακού με τον Βόλο ήταν απλά μια… ασπιρίνη ενόψει των απαιτητικών αναμετρήσεων, αρχής γενομένης από τον αυριανό με την ΑΕΚ.
Προφανώς και δεν «πανηγυρίζει» κανείς στο λιμάνι, καθώς πέρα από τα ντέρμπι που… έρχονται, η διοίκηση καλείται να βρει λύσεις για να βάλει την ομάδα σε… ποδοσφαιρικές ράγες.
Οι «πονοκέφαλοι» είναι αρκετοί για τους Πειραιώτες. Από την άλλη, φυσικά, από ένα παιχνίδι του Ολυμπιακού προέκυψαν και απορίες. Μπορεί οι προπονητές να γνωρίζουν καλύτερα τι συμβαίνει στην καθημερινότητα μιας ομάδας (και φυσικά την κατάσταση των παικτών), αλλά όταν ολοκληρώθηκε το ματς της Κυριακής, μου άφησε ένα μεγάλο ερωτηματικό: Γιατί ο Ντόι έπαιξε για τελευταία φορά ως βασικός στο 3-1 επί της ΑΕΚ στην «Αγια-Σοφιά» στις 12 Μαρτίου και χρειάστηκαν περίπου δύο μήνες για να επανεμφανιστεί στην ενδεκάδα. Δεν βάζω στην κουβέντα την απόδοσή του στο παιχνίδι με τον Βόλο, ούτε ότι σκόραρε.
Απλά και ποδοσφαιρικά είναι να απορεί κανείς γιατί σε τόσα κρίσιμα παιχνίδια το τεχνικό επιτελείο (στην εποχή Ανιγκό) προτίμησε να αφήσει την… πεπατημένη («δίδυμο» στόπερ Παπασταθόπουλου – Ντόι) και μπήκε σε πειραματισμούς (κυρίως με τον Σισέ, ο οποίος ήταν ανενεργός από τον Οκτώβριο). Εννοείται ότι το παράδειγμα του Ντόι δεν είναι το μοναδικό στον φετινό Ολυμπιακό του «όλα στην τύχη» (όπως έχω αναφέρει πολλές φορές). Τα «κρούσματα» ποδοσφαιρικού παραλογισμού οδήγησαν τους Ερυθρόλευκους στο να… παλεύουν για την τρίτη θέση.
Ο νέος προπονητής (λογικά θα συνοδευτεί με ικανό τεχνικό διευθυντή) έχει να ανέβει Γολγοθά για να βάλει σε τάξη την ομάδα. Η απόφαση για τον κόουτς είναι – κατά την ταπεινότητά μου – πιο κρίσιμη ακόμη και από τις μεταγραφές.
Και μιας και το έφερε η… κουβέντα όσον αφορά στον Ντιέγκο Μαρτίνες που ακούγεται και γράφεται ως ένας από τους υποψήφιους, έχω πλήρη εικόνα, καθώς παρακολουθώ ανελλιπώς το πρωτάθλημα της Αργεντινής. Το αν θα «κολλήσει» – πετύχει ή αποτύχει, κανείς δεν μπορεί να το γνωρίζει (εφόσον τελικά επιλεγεί), έχουμε δει και προπονητές με «βαριά» ονόματα να… βυθίζονται με κρότο (και το αντίθετο). Αυτό που έχει καταφέρει με την Τίγκρε (και όχι Τίγκρες), όμως, είναι… μοναδικό.
Με παίκτες από το «κάτω ράφι» (πλην του Ρετέγκι, που πρόσφατα… έγινε Ιταλός και έπαιξε στους «ατζούρι») έφτιαξε ομάδα που σου αρέσει να τη βλέπεις.
Ποδοσφαιριστές «καμικάζι», που τρέχουν ασταμάτητα (πρέσινγκ) και συμμετέχουν όλοι στο επιθετικό και αμυντικό παιχνίδι.
Στο 4-3-3 (που του… αρέσει) δεν υπάρχουν σημεία αναφοράς. Όλοι παίζουν για όλους και όλοι για την ομάδα. Η τακτική του θυμίζει σε πολλά αυτή του Μαρσέλο Γκαγιάρδο, ο οποίος με όσα πέτυχε στη Ρίβερ… ίδρυσε νέα «σχολή ποδοσφαίρου» στην Αργεντινή (και παραδόξως είναι ακόμη «ελεύθερος»).
Σε αυτή – τη σχολή – ανήκει ο Μαρτίνες, ο οποίος δείχνει να «το ‘χει», ενώ πλέον στην πατρίδα του (που αποθεώνεται) λένε ότι τείνει να… εξελίξει την «τακτική Γκαγιάρδο». Πως; Παίζει παντού για τη νίκη. Είτε ο αντίπαλος είναι η Χιμνάσια Λα Πλάτα (των ίδιων κυβικών), είτε ένα από τα «μεγαθήρια» της Λίγκας (Ρίβερ, Μπόκα, Ρασίνγκ…).
Ηλίας Ζυματούρας (LiveSport, 2/5/2023)
